Σούπερ Λίγκα, Παναθηναϊκός – Λάρισα, ώρα 19:30. (21+)!

Ακόμα δείχνει να μην το έχει επεξεργαστεί σωστά μέσα του. Ο Κακά ετοιμάζεται να υποδεχθεί το πλήρωμα του χρόνου και να βάλει τέλος στην επαγγελματική του παρουσία στα γήπεδα, ωστόσο, το μοναδικό που είναι βέβαιο τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι πως αγωνίστηκε για τελευταία φορά στο MLS με τη φανέλα της Orlando City.

Μακριά από τα ... μεγάλα και εκτυφλωτικά φώτα της δημοσιότητας και μακριά από το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού που κυριαρχεί στην Ευρώπη, ο Κακά, την τελευταία τριετία είχε επιλέξει να βιώσει την εμπειρία της ανέλιξης του ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ.

«Μετά από κάθε αγώνα πονάω...» δηλώνει, αλλά παράλληλα τονίζει ότι αυτό δεν θα είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο θα πάρει την απόφαση να σταματήσει. Ίσως δεν έχει συμβιβαστεί με την ιδέα του φινάλε της καριέρας του και γι' αυτό απλά το... καθυστερεί. Για την ώρα δεν «ακούει» τον οργανισμό του και περιμένει το σημάδι από τον Θεό, στον Οποίο πιστεύει με όλη τη δύναμη της ψυχής του, όπως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι.

Γεννημένος στη Μπραζίλια, ο Κακά μεγάλωσε διαφορετικά από την πλειοψηφία των συμπατριωτών του που έφτασαν σε μεγάλες επιτυχίες στην ποδοσφαιρική τους καριέρα και τίμησαν με το παραπάνω τη φανέλα της «σελεσάο». Δεν προήλθε από φτωχογειτονιές, δεν πέρασε δύσκολα, δεν έπαιζε στους δρόμους δίχως παπούτσια. Οι γονείς του ήταν αρωγοί στις προσπάθειές του, τόσο εκείνου, όσο και των δύο αδερφών του. Οι Ροντρίγκο (γνωστός ως Ντιγκάο) και Εντουάρντο Ντελάνι, έχουν ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο.

​

Ο Κακά, ξεκίνησε από το τένις, όμως κάποια στιγμή αποφάσισε να επικεντρωθεί στη μπάλα. Από τα 8 του χρόνια ενσωματώθηκε στα τμήματα υποδομής της Σάο Πάουλο και στα 15 του υπέγραψε για πρώτη φορά επαγγελματικό συμβόλαιο. Με τη βραζιλιάνικη ομάδα πανηγύρισε έναν τίτλο και σε σύνολο 118 αγώνων, πέτυχε 58 τέρματα. Μάλιστα, το 2001, ο σύλλογος κατέκτησε για πρώτη και μοναδική φορά το Rio-Sao Paulo Tournament...

Στα 18 του, ο θρύλος των Μίλαν και Ρεάλ, λίγο έλειψε να μείνει παράλυτος και το όνειρο του ποδοσφαίρου και των διακρίσεων να μην πάρει ποτέ σάρκα και οστά. Υπέστη ζημιά στην σπονδυλική στήλη σε πισίνα στην οποία κολυμπούσε και κατάφερε να βγει νικητής και δυνατός για να συνεχίσει τη ζωή του και την καριέρα του που... έπαιρνε τα πάνω της. Πίστεψε περισσότερο από ποτέ στον Θεό και Τον τιμά κάθε φορά, όπως το έκανε και με τα παπούτσια στο τελευταίο του παιχνίδι με την Orlando City, με την χορηγό εταιρεία με την οποία συνεργάζονται, να του ετοιμάζει ένα ιδιαίτερο ζευγάρι με την επιγραφή «I belong to Jesus».

Παρά το γεγονός πως δεν ήταν παιδί το οποίο από τη φτώχεια και τις δυσκολίες έφτασε στο κορυφαίο επίπεδο, ο Κακά δεν «ξέφυγε» ποτέ. Δεν άλλαξε τον χαρακτήρα του, δεν άρχισε να ενδιαφέρεται για τα πολυτελή σπίτια και τα ακριβά αυτοκίνητα, δεν απασχολούσε τα media για τις εξωγηπεδικές του καταστάσεις. Ήταν χαμηλών τόνων, όπως ακριβώς συνέβαινε και εντός αγωνιστικού χώρου. Μόνο που εκεί, μπορούσε να διαλύσει τον αντίπαλο. Κι όχι με ντρίμπλες, κολπάκια και εντυπωσιακές ατομικές ενέργειες.

Θα αρκούσε μια κούρσα με τον μεγάλο του διασκελισμό ή μια μπαλιά που θα έκοβε στη μέση την άμυνα για να φτάσει στον προορισμό της που δεν ήταν άλλος είτε από τον επιθετικό, είτε από τα... δίχτυα του τερματοφύλακα, όταν ο 35χρονος χαφ το έπαιρνε... προσωπικά.

Η Μίλαν τον απέκτησε το 2003 έναντι κάτι παραπάνω από 8 εκατ.ευρώ, με το συγκεκριμένο ποσό να το χαρακτηρίζει ως «ψίχουλα», ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αρκετά χρόνια αργότερα, όταν πλέον ο Βραζιλιάνος αστέρας είχε επιδείξει το ταλέντο και τις ικανότητές του με διακρίσεις, τίτλους και φυσικά τη Χρυσή Μπάλα που κατέκτησε το 2007, αφήνοντας στη 2η και την 3η θέση τους Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι αντίστοιχα!

Δέκα χρόνια αργότερα, μοιάζει... αδιανόητο να καταφέρει κάποιος να εκθρονίσει τους δύο «μονομάχους» του κορυφαίου βραβείου από τις πρώτες θέσεις του βάθρου και αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο επίτευγμα του Κακά, τη χρονιά που έφτασε και στην κορυφή της Ευρώπης με τη Μίλαν, στον τελικό του Champions League στην Αθήνα (όντας και πρώτος σκόρερ ολόκληρης της διοργάνωσης με 10 τέρματα).

Νωρίτερα, το 2004 είχε στεφθεί Πρωταθλητής Ιταλίας, μια σεζόν αργότερα πήρε και το Κύπελλο και το 2009 έγινε κομμάτι της «βασίλισσας», παίρνοντας μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης έναντι 65 εκατ.ευρώ (η χρηματιστηριακή εκτόξευση, είναι απόδειξη των... μηδαμινών χρημάτων που είχε δώσει η Μίλαν για να τον κάνει δικό της).

​

Στη Μαδρίτη, υπό τις οδηγίες του Ζοσέ Μουρίνιο, πανηγύρισε ένα Κύπελλο κι ένα Πρωτάθλημα Ισπανίας στους τελευταίους τίτλους της καριέρας του σε συλλογικό ή διεθνές επίπεδο. Προτού μετακομίσει οριστικά στις ΗΠΑ και προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Orlando City, την τελευταία τριετία, πέρασε για λίγο και πάλι από τη Μίλαν για μια σεζόν (2013-2014), την οποία δεν επιβάρυνε οικονομικά στον σοβαρό τραυματισμό που υπέστη στο ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του, ενώ έφτασε και στην 100άρα όσον αφορά στα γκολ με τη φανέλα των «ροσονέρι», σε αυτό το... δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας του στον σύλλογο του Μιλάνου.

Με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας έκανε το ντεμπούτο του τον Ιανουάριο του 2002 και λίγους μήνες αργότερα, αναρριχήθηκε στην κορυφή του κόσμου, κατακτώντας το Μουντιάλ το οποίο διεξήχθη στις Κορέα και Ιαπωνία. Το 2005 και το 2009 πήρε μετάλλια για το Confederations Cup που συμμετείχε με τη «σελεσάο», με την οποία, πραγματοποίησε την τελευταία του εμφάνιση σε φιλικό με τον Παναμά, πριν από την επετειακή διοργάνωση του Κόπα Αμέρικα, το 2016. Τραυματίστηκε και τέθηκε νοκ-άουτ, πράγμα που ουσιαστικά, αν τελικά επιβεβαιώσει και ο ίδιος την απόσυρσή του, θα σημάνει πως ήταν το τελευταίο πράγμα της προσφοράς του στη φανέλα με το εθνόσημο.

Αν τον ρωτήσει κανείς ποιο είναι το γκολ που λάτρεψε περισσότερο από κάθε άλλο στην καριέρα του, το μυαλό του θα γυρίσει κατευθείαν στο 2006 και το καταπληκτικό «σόλο» στο πρώτο παιχνίδι εθνικών ομάδων που διεξήχθη στο «Έμιρεϊτς». Κόντρα στην Αργεντινή, εξέθεσε την «αλμπισελέστε» και πέτυχε ένα από τα γκολ που κάθε ποδοσφαιριστής ονειρεύεται...